အလင္းမရေတာ့တဲ့
ေကာင္းကင္ရထားၾကီးကုိ တြဲလဲခုိစီးရင္း
ငါဘယ္အထိ ခရီးဆက္ရမလဲ..။
အိမ္ေျခရာမဲ့ မုိးတိမ္ေတြကလည္း
ငါ့ ရင္ဘတ္ထဲမွာ တလြင့္လြင့္ေမ်ာလုိ႔
ငါ့ကုိယ္ငါ စိတ္ပ်က္လွၿပီ..။
အတိတ္ကုိလြမ္းဆြတ္သတိရေနေပမယ့္
ပစၥဳပၸန္မွာေတာ့ အေသေကာင္လုိ
ဆုိေတာ့ကာ အနာဂတ္ကလည္း မရွင္သန္ႏုိင္ဘူး..။
ျမိဳခ်ရလြန္းလုိ႔ ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံး
ပြင့္လွ်ံျပဳိက် ေလာင္ကၽြမ္းေနၿပီ
ငါက တိက်စြာဖယ္ထုတ္ခံခဲ့ရတဲ့ နတ္ဆုိးတစ္ေကာင္..။
ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပါလိမ့္
ကံၾကမၼာကုိ ဖက္တြယ္ထားရင္
ငါ…. တျဖည္းျဖည္းအသည္းငယ္တတ္လာတယ္…။
ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ္ထမ္းၿပီးေလွ်ာက္လာခဲ့တာပဲ
ဒါေပမယ့္ လမ္းခုလတ္တင္ လမ္းကေပ်ာက္သြားတယ္
ငါ့ပိုင္ဆုိင္ရာ တစ္ခ်ဳိ႕မရွိေတာ့ဘူး
တစ္ခ်ဳိ႕တစ္၀က္ရဲ႕ အလုံးစုံကုိ
နတ္ဘုရားမ ကသိမ္းသြင္းယူငင္သြားတယ္
သတိ…ေသဆုံးေတာ့မည္…။
--
0 comments:
Post a Comment