ငယ္စဥ္ကတည္းက ေခါင္းထဲမွာစြဲၿမဲလာခဲ႔တဲ႔ စကားလံုးက “လူဆိုတာ အညြန္႔တလူလူ နဲ႔၊ လူညြန္႔တံုးစကား မေၿပာပါနဲ႔” ဆုိတာေလးပါ။ ဒီစကားကို အလယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ေလာက္က မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲၾကား ခြင္႔ရခဲ႔ၿပီး စြဲၿမဲစြာ မွတ္သားခဲ႔မိတာပါ။ အဲဒီအဆိုကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားခန္း ၀င္ၾကည္႔မိတယ္။ၿငင္းခ်က္မရွိ လက္ခံထိုက္တယ္။ အားလံုးေသာ လူသားေတြမွာ လူညြန္႔တုံးတစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။ လူသားေတြဟာ စိမ္းလန္း စိုၿပည္ေနတဲ႔ အပင္ေတြလုိပဲ အၿပိဳင္အဆိုင္ ထုိးထိုးေထာင္ေထာင္ တက္ေနၾကတယ္။
လမ္းေပၚမွာ ေစာ႔ကစားေနတဲ႔ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို လူရြယ္ပိုင္း ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္က “ လူညြန္႔ တံုးေလးပါ” မထီမဲ႔ၿမင္ ေၿပာလုိက္ရာကေနစတဲ႔ ဇတ္လမ္းပါ။ မိဘ ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းကိုပါ ပုတ္ခတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ဒီစကားေလးကို ေၿပာလုိက္တယ္။ “ ေန႔ေၿပာေနာက္ၾကည္႔၊ ညေၿပာေအာက္ၾကည္႔” ဆိုတာကို သတိမထားဘဲ ေၿပာေနစဥ္မွာ ကေလးငယ္ရဲ႕ မိခင္ဟာ အေနာက္က ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႕သားသမီးကို “လူညြန္႔တံုး” လုိ႔ အေၿပာခံလုိက္ရတဲ႔ မိခင္ခမွ်ာ မည္မွ်ခံၿပင္း ေဒါသထြက္လိမ္႔မလဲ။ ေၿပာသူရဲ႕ အမည္ ကိုေခၚၿပီး ” ကေလးကို ဆံုးမသင္႔လုိ႔ ေကာင္းရာ ေကာင္းေၾကာင္း ဆံုးမလိုက္တယ္ဆိုရင္ ငါ႔အေနနဲ႔ ဘာမွေၿပာစရာမရွိဘူး။ လူဆိုတာ မြဲခ်င္သေလာက္မြဲ လူညြန္႔တံုးေတာ႔ မဟုတ္ေသးဘူးဟဲ႕။” ခြန္းၾကီးခြန္းငယ္ အၿပိဳင္က်ဲေနၾကတဲ႔ ေနရာမွာ စာေရးသူကပရိတ္သတ္ အၿဖစ္ရွိေနခဲ႔ပါတယ္။ ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမၿဖစ္ ေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ လူရြယ္ဘက္က မွားေနတဲ႕အတြက္ ေလွ်ာ႔သြားပါတယ္။ မိခင္ၿဖစ္သူက “လူညြန္႔တံုး” လုိ႔ ဆိုရေအာင္ သူေတာင္းစား လဲမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္႔ခြန္အားနဲ႔ကိုယ္ ရုန္းကန္ၿပီး ရပ္တည္ေနတာ။ ေနာက္ဆိုဒီစကား ဘယ္ေတာ႔မွ မေၿပာနဲ႔” ဟု ခံၿပင္းေဒါသၿဖစ္စြာ ေၿပာဆိုခဲ႔သည္။
အေၿပာခံရသည္႔ ကေလးႏွင္႔ မိသားစုသည္ တစ္ရပ္တစ္ေက်းမွ လာေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ သူမ်ားၿဖစ္သည္။ ေယာက်္ားေရာ မိန္းမပါ ယဥ္ေဘာင္တန္းၿပီး လုပ္ကိုင္ေနၾကသူမ်ားၿဖစ္သည္။ ေမာင္တစ္ထမ္းမယ္တစ္ ရြက္ဟု မဆိုသာ။ ေယာက်္ားလုပ္သမွ် မိန္းမကပါ တန္းတူလုပ္သည္။ စပါးထမ္း၊ ဓနိခုတ္ စသည္ၿဖင္႔ ေယာက္်ားအမ်ားစု လုပ္သည္မွန္ေသာ္လည္း ထုိမိခင္မွာ ေယာက်္ားမ်ားႏွင္႔ တန္းတူ လုပ္ႏိုင္သူၿဖစ္သည္။ သားငယ္သမီးငယ္မ်ားကို ေက်ာင္းထားသည္။ လက္ရွိအေနအထားအရ သူတုိ႔မိသားစု မြဲသည္မွာ မွန္၏။ သို႔ေသာ္ သူတုိ႔ရုန္းကန္ေနသမွ် သူတုိ႔သည္ ဆင္းရဲတြင္းထဲမွ လြတ္ႏိုင္၏။ သားသမီးမ်ားႏွင္႔ ပတ္သတ္ ၍လည္း အၿခားမိဘမ်ားနည္းတူ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ၾကီးၾကီးမားမား ရွိေနမည္သာ ၿဖစ္၏။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင္႔ ”လူညြန္႔တံုး” ဟုေၿပာၿခင္းကို မခံမရပ္ႏိုင္ ၿဖစ္ရၿခင္း ၿဖစ္၏။
လူ႕ဘ၀တက္လမ္းကို သစ္ပင္ေတြနဲ႔ ခိုင္းႏႈိင္းၿပီး သံုးစြဲသြားတဲ႔ သာဓက တစ္ခု။ သစ္ပင္ေတြရဲ႕ သဘာ၀ကိုၿပန္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ အညြန္႔တက္ေနတဲ႔ အပင္ေတြဟာ ရွင္သန္ေနၿခင္း။ အညြန္႔တက္
မလာေတာ႔ဘူး ဆုိရင္ေတာ႔ အပင္ဟာ ေသဆံုးသြားၿပီ ဆိုတာကို အလုိလုိ နားလည္ သေဘာေပါက္ၾကတယ္။
အဲဒီမွာ အပင္ေတြရဲ႕ သဘာ၀ကို ဆက္လက္ သံုးသပ္ၾကည္႔တဲ႔အခါ အဖိုးတန္၊ အသံုး၀င္တဲ႔ အပင္ေတြဆိုရင္ ၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးရတယ္။ စိုက္ပ်ိဳးသူတုိ႔က လုိအပ္ေသာ ေၿမ၊ ေရ ၊ ၾသဇာ စသည္
တုိ႔ကို အပင္နဲ႔ ကိုက္ညီမႈရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကရတယ္။ စိုက္ေတာ႔ စိုက္တယ္။ ၿပဳၿပင္ၿခင္း ေပါင္းရွင္းၿခင္း ေၿမၾသဇာေကၽြးၿခင္း စတာေတြ မလုပ္ဘူး ဆိုရင္လည္း အပင္ဟာ ရွင္သန္ေနေသာ္
လည္း ၾကီးထြားသင္႔ သေလာက္ မၾကီးထြားဘူး ဆိုတာကို ေတြ႔ရၿပန္ပါတယ္။
လူ႕ဘ၀ကိုၿပန္ၾကည္႔။ ၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးလုိက္တာက မိဘ။ အညြန္႔တလူလူနဲ႔ တက္လာၿပီး အညြန္႔ ေ၀ၿဖာေနတဲ႔ အခ်ိန္က ေတာ႔ လူငယ္ဘ၀။ စိုက္ပ်ိဳးသူနဲ႔တူတဲ႔ မိဘတုိ႔ရဲ႕ ၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးမႈေၾကာင္႔ ဘ၀အပိုင္းအၿခား တစ္ခုအထိေတာ႔ အညြန္႔တက္လာၾကၿပီ။ ေၿမၾသဇာဓာတ္ လံုလံုေလာက္ေလာက္နဲ႔ ရွင္သန္ၾကီးထြားရသည္ၿဖစ္ေစ၊ ၾသဇာဓာတ္မရဘဲ ၾကီးထြားလာရသည္ ၿဖစ္ေစဆက္လက္ၿပီး အဖူး၊ အပြင္႔၊ အသီးေတြ ေ၀ဆာေပးရမွာကေတာ႔ အပင္ေလးေတြရဲ႕ တာ၀န္ပါပဲ။
တန္ဖိုးရွိတဲ႔ အပင္မ်ိဳးၿဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကရမယ္။ အသီးေတြဟာ အဟာရဓာတ္ၿပည္႔၀ရမယ္။ အပြင္႔ ေတြကလည္း လွပေနရမယ္။ ၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္သူကို အေကာင္းဆံုးၿပန္လည္ အက်ိဳးၿပဳရမယ္။ ညႈိးႏြမ္းေၿခာက္ ေသြ႔ သြားတဲ႔ အပင္မ်ိဳး မၿဖစ္ေစရဘူး။
အဲဒီလုိ နားလည္းထားတဲ႔အတိုင္း ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ အသီးသီးဟာ လူငယ္ေတြရဲ႕ အသီး၊အပြင္႔ေတြပါပဲ။ အပင္တစ္မ်ိဳးစီဟာ အသံုး၀င္ေစမယ္႔ အသီးတစ္မ်ိဳးကို အဖူး၊ အပြင္႔၊ အသီး ဆုိၿပီးတစ္ဆင္႔ခ်င္း ( step by step) သြားၾကတယ္ မွတ္လား။ လူငယ္အသီးသီးကလည္း ကိုယ္႔ခံယူခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေလာကကို အက်ိဳးၿပဳေစမယ္႔ နယ္ပယ္တစ္ခုစီကေန အက်ိဳးၿပဳႏိုင္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ရမယ္။
ဒါမွလည္း သတၱ၀ါေတြထဲမွာ အသိဥာဏ္ၿပည္႔စံုတဲ႔ လူ႕ဘ၀အတြက္ ရွင္သန္ရက်ိဳးနပ္မွာ ၿဖစ္ပါတယ္။ ရွင္သန္ေနရတာၿခင္း တူေပမယ္႔လည္း ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ေတြကေတာ႔ တူညီၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး တန္ဖိုးဆိုတာလည္း မတူေတာ႔ဘူး။
ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔ တက္လာေနတ႔ဲ အညြန္႔ေတြမွာ တညီတညာတည္း မဟုတ္ဘဲ တုိတဲ႔ဟာကတုိ ရွည္တဲ႔ဟာကရွည္ ၿဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလုိပါပဲ။ ရည္မွန္းခ်က္တူညီေနခဲ႔ရင္လည္း ပိုက်ိဳးစားတဲ႔သူက အေရွ႕က ေရာက္ရသလိုမ်ိဳးပါပဲ။ ၿဖစ္ေတာ႔ ၿဖစ္ခ်င္ရဲ႕။ တအိအိနဲ႔ ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ ၾကိဳးစားရုန္းကန္မႈ မရွိခဲ႔ရင္ေတာ႔ အဟာရဓာတ္ မၿပည္႔၀တဲ႔ အပင္လုိ သီးခ်ိန္တန္မသီး၊ သီးပင္သီးၿငားလည္း ၿပည္႔ၿပည္႔၀၀ မဟုတ္၊ ပိန္လွီ ေနတဲ႔ အသီးမ်ိဳးေလးေတြ သီးလာရသလုိ ၿဖစ္ေနမယ္။
အညြန္႔တုံးစကားမေၿပာပါနဲ႔ ဆုိတဲ႔မိခင္ရဲ႕ အၿဖစ္ကို ေမွ်ာ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ အထက္ကဆိုခဲ႔သလုိ မြဲပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အညြန္႔တုံးစကားကို ၾကားကာမွ်နဲ႔ မုန္းတီးတယ္။ ဘ၀ဆုိတာ တရားေသမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ႕ သေဘာကို သူေၿပာခ်င္တာပါ။ အနာဂတ္မွာ ေၿပာင္းလဲမႈေတြ ၿဖစ္လာႏိုင္တယ္။ အနာဂတ္ရွိေနေသးသ၍ အညြန္႔တက္ေနဦးမယ္႔ သေဘာပါ။ သူကိုယ္တုိင္လည္း သမာအာဇီ၀နဲ႔ ရုန္းကန္ေနတယ္။ သူ႕ရဲ႕ သားသီးေလးေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးမၿဖစ္ေတာင္မွ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားေပးေနတဲ႔အတြက္ သူတုိ႔ ေလးေတြတက္လာမယ္႔ အညြန္႔ကို ဘယ္အခ်ိဳးခံႏိုင္ပါ႔မလဲ။
အပင္ေတြ ရွင္သန္ေနဖို႕က ေၿမ၊ေရ၊ ၾသဇာလုိ႔ ဆိုခဲ႔ပါတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ အညြန္႔ေတြတလူလူ ၿဖစ္ေနဖုိ႔ကေတာ႔ ေရွးပေ၀သဏီက ဆုိခဲ႔ၿပီးတဲ႔ ဇြဲ၊ လံု႕လ၊ ၀ရိယ လုိ႔ပဲ ထပ္ဆိုခ်င္ပါတယ္။ အားလံုးဟာအညြန္႔တလူလူနဲ႔ပါ။ တစ္ခ်က္သတိထားရမွာက အပင္ေတြမွာ ေခါင္ညြန္႔အခ်ိဳးခံရတာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ေသးတယ္။ အပင္ေတြကေတာ႔ သူတုိ႔လုိအပ္တဲ႔ အဟာရဓာတ္သာရေနပါေစ တစ္ညြန္႔ခ်ိဳးရင္ ဆယ္ညြန္႔ေလာက္ ၿပန္ထြက္ေပးတယ္။ သူုတုိ႔ရဲ႕ သဘာ၀။ လူသေဘာသဘာ၀အရလည္း လူငယ္ေလး ေတြကို ေခါင္းညြန္႔ခ်ိဳးတတ္ၾကတယ္။ အပင္ေတြနဲ႔ထပ္တူ အညြန္႔ေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမက ၿပန္လည္ေ၀ၿဖာေစ၍ အညြန္႔တလူလူမွသည္ အသီးအပြင္႔ေ၀ဆာေသာ လူငယ္မ်ား ၿဖစ္ေစရမည္။
ေနာင္ေတာ္ေလး (ဘိုကေလး)
The Hot News Journal တြင္ ေဖာ္ၿပၿပီးခဲ႔ေသာ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္
