“၁၉ ဇူ လိုင္၊ မေမ့ နုိင္။”(၆၄ ႏွစ္ျပည့္ အာဇာနည္ေန႔ )

ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမန္မာႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားအားလံုးအတြက္မေမ့ႏိုင္စရာဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ေခါင္းေဆာင္

ၾကီးမ်ားက်ဆံုးခဲ့ရေသာ ( ၁၉ ) ဇူလိွဳင္ ( အာဇာနည္)ေန႔မွာ(တကၠသိုလ္ ေနဝင္း) ေရးသားခဲ့တဲ့

ကြၽန္ေတာ္မေမ့ႏိုင္ေသာဆယ့္ကိုးဇူလိုင္ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါေလးနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ေခါင္းေဆာင္ၾကီး

မ်ားကိုျပန္လည္တမ္းတသတိရၾကရေအာင္ဗ်ာ…။


ကြၽန္ေတာ္မေမ့ႏိုင္ေသာဆယ့္ကိုးဇူလိုင္

(တကၠသိုလ္ ေနဝင္း)



“ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာလွ်င္ေတြ႔

ေသေသာသူ ၾကာလွ်င္ေမ့”

ဤကား ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ေျပာေနက် ဆိုရုိးစကားပင္ျဖစ္သည္။

ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆိုရိုးစကားလည္းျဖစ္ပါ၏။

အထူးသျဖင့္ အခ်ိန္ကာလၾကာျမင့္လာေသာ္ ေသေသာသူအား တျဖည္းျဖည္း ေမ့ေလ်ာ့ကာ ေနာက္ဆံုး လံုးလံုး သတိမရေတာ့ေသာ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္လာတတ္သည္။

ဤသို႔လွ်င္ ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆိုရုိးစကားႏွင့္ ပက္သက္၍ ခြၽင္းခ်က္ ေတာ့ရွိေနပါသည္။

ယင္းခြၽင္းခ်က္ကား လြန္ခဲ့ေသာ(၄၈)ႏွစ္ ၁၉၄၇-ခုနစ္၊ ဇူလိုင္ (၁၉)ရက္၊ စေနေန႔က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အလြန္အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ၿပီး မည္သို႔မွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ ပစ္၍ မရႏုိင္သည့္ အစြန္းအထင္း၊ အမည္းကြက္ႀကီး (သို႔မဟုတ္) ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈႀကီး ျဖစ္ရာမွ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ အေပါင္းပါ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား အတုံးအရုံးႏွင့္ ေရတိမ္နစ္ က်ဆုံးခဲ့ရျခင္းသည္ အခ်ိန္ကာလ မည္မွ်ပင္ ၾကာျမင့္ေစကာမူ ေမ့ေပ်ာက္၍မရႏိုင္သည့္ ခြၽင္းခ်က္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသတည္း။

အထူးသျဖင့္ (၁၉-၇-၄၇)ေန႔က ျဖစ္ရပ္ႏွင့္တကြ ယင္းျဖစ္ရပ္ မတိုင္မီ တစ္လအတြင္း က ျဖစ္ရပ္မ်ားကို အနီးကပ္သိရွိခဲ့ရသူ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ မေမ့ႏုိင္ရုံမက ျပင္းစြာ နာက်ည္းေၾကကြဲ ျခင္း၊ ယူႀကံဳးမရျဖစ္ျခင္း၊ ေျဖမဆယ္ႏိုင္ေအာင္ ပူေဆြး၀မ္းနည္းျခင္း စေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈဒဏ္ ကို ႏွစ္စဥ္ ဇူလိုင္လ နီးကပ္လာတိုင္း အလူးအလဲခံစားရတတ္ပါသည္။

ဘာေၾကာင့္ ဤသို႔ဆိုရေၾကာင္းကိုလည္း ယခု ဆက္လက္ေဖာ္ျပလတၱံေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားက အေျဖေပးႏုိင္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

၁၉၄၇ခုနစ္၊ ဇူလုိုင္လဆန္းတြင္ ‘ဘီအိုဒီ’ ေခၚ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္ပင္မ လက္နက္ခဲယမ္း သိုေလွာင္ေရးတပ္မွ ဘရင္းဂန္း၊ ေတာ္မီဂန္း၊ စတင္းဂန္းစေသာ ေမာင္းျပန္လက္နက္မ်ားႏွင့္ တကြ ခဲယမ္းက်ည္ဆန္ အေျမာက္အျမားကို ပစၥည္းထုတ္ ပံုစံအတုမ်ားျဖင့္ မသမာသူတစ္စုက ထုတ္ယူသြားေၾကာင္းကို Special Branch ေခၚ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဌာနခ်ဳပ္၏ ‘သတင္းတပ္ဖြဲ႔’က သတင္း ရသျဖင့္ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးမွတဆင့္ အစိုးရ အဖြဲ႔ထံ သတင္းပို႔ အစီရင္ခံခဲ့ပါသည္။

ထုိအခ်ိန္က ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းသည္ ႏိုင္ငံျခား ခရီးထြက္ေန၍ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး၀န္ႀကီး ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမက ေခတၱ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနပါသည္။

ေဖာ္ျပပါ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား လိမ္လည္ထုတ္ယူသြားျခင္းႏွင့္ ပက္သက္၍ အစိုးရ အဖြဲ႔က လိုအပ္သလို ေဆာင္ရြက္ရန္ ေခတၱျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးအား တာ၀န္ေပးလိုက္ပါသည္။

၀န္ႀကီးဦးျမလည္း ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာနက တိုက္ရိုက္ကြပ္ကဲေသာ (ေနာက္ပိုင္း ျပည္ေထာင္စု စစ္ရဲတပ္ UMP ျဖစ္လာသည္။) ေသာင္းက်န္းမႈ ႏွိမ္နင္းေရးတပ္မွ တပ္စိတ္ တစ္စိတ္ကို လက္နက္ခဲယမ္း အျပည့္အစုံ (ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားအပါအ၀င္)ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၏ ရုံးခန္း ျပင္ဘက္တြင္ လုံၿခံဳေရးတာ၀န္ခ်ထားလိုက္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သေဘာထားကို သိထားသူ ၀န္ႀကီးဦးျမသည္ လက္နက္ကိုင္ တပ္စိတ္ လုံၿခံဳေရးအေစာင့္ခ်ထားျခင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား လံုး၀အသိမေပးခဲ့ေခ်။ ထို႔ျပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႔၍ ရံုးခန္းအျပင္ဘက္ လံုၿခံဳေရးတပ္စိတ္ခ်ထား ေၾကာင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား မေျပာရန္ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အလိုက္သိစြာႏွင့္ ပင္ ဦးျမအား ကတိေပးၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား မေျပာဘဲ ေနလိုက္ပါသည္။

သို႔ရာတြင္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရုံးဘက္လာၿပီး ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းဘက္ တံခါးေပါက္မွ ရုံးခန္းသို႔ အ၀င္တြင္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ဘ႑ာေရး ၀န္ႀကီးဌာနဘက္သို႔ ခ်ိဳးေကြ႔သည့္ ေထာင့္နား ေမာင္းျပန္ေသနတ္ကိုင္ ရဲေဘာ္သံုးေလးဦးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လွမ္းျမင္သြားပါသည္။

ခ်က္ခ်င္း ဘာမွမေျပာဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ရုံးခန္းတြင္းသို႔ ေရာက္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္အား ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေခၚေမးပါသည္။

“ေဟ့ေကာင္၊ ငါ့ရုံးခန္းေရွ႕က လက္နက္ကိုင္ ရဲေဘာ္ေတြက ဘာလုပ္တာလဲ”

“ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးက လိုအပ္တယ္ထင္လို႔ လုံၿခံဳေရးအေစာင့္ခ်ထားတာပါ”

ကြၽန္ေတာ္က ရွင္းျပသည္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သေဘာက်ဟန္မတူပါ။

“မလိုပါဘူးကြာ။ ငါ့ကို ဘယ္သူကမွလည္း လုပ္ႀကံမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ငါကလည္း မစိုးရိမ္ဘူး။ ငါ့ရုံးခန္းေရွ႕မွာ လက္နက္ကိုင္ ရဲေဘာ္ေတြ ခ်ထားတာကို ငါ မျမင္ခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းကိုယ္တိုင္ ခုခ်က္ခ်င္း ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး ဦးျမဆီ သြားၿပီး ငါက ၫႊန္ၾကားတယ္လို႔ေျပာ။ ငါ့ရုံးခန္းေရွ႕က လက္နက္ကိုင္ ရဲေဘာ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ရုပ္ခိုင္းလိုက္။ ကဲ…မင္း အခုပဲ သြားေျပာေပေတာ့”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တိက်ျပတ္သားစြာေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာနသို႔ အျမန္သြားေရာက္၍ ၀န္ႀကီး ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမအား ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အမိန္႔ေပးလိုက္ပံုကို ေျပာျပလိုက္ ပါသည္။

၀န္ႀကီး ဦးျမသည္ အလြန္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပံုရပါသည္။

“ခက္ေတာ့တာပဲကြာ၊ ငါတို႔က လံုျခံဳေရးအတြက္ လိုအပ္တယ္ထင္လို႔ လက္နက္ကိုင္ တပ္စိတ္ခ်ထားတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ျမင္သြားတာ ဆိုးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ သူ႔အမိန္႔ကိုလည္း တို႔က မနာခံလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ငါေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ”

ဤသို႔ ၿငီးျငဴရင္းႏွင့္ပင္ ၀န္ႀကီးဦးျမသည္ သက္ဆိုင္ရာသို႔ တယ္လီဖုန္းဆက္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုံးခန္းေရွ႕မွ လက္နက္ကိုင္ လုံျခံဳေရးတပ္စိတ္ကို ခ်က္ခ်င္း ရုပ္သိမ္းရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ ရပါေတာ့သည္။

ထိုေန႔ ညေနဘက္ ရုံးမွအိမ္သို႔ အျပန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ စကားမ်ားမ်ားမေျပာဘဲ တစ္စံုတစ္ခုကို စဥ္းစားေနဟန္ျဖင့္ ၿငိမ္ေနရင္းမွ ရုတ္တရက္ ေကာက္ခါငင္ခါ ကြၽန္ေတာ့္အား ေမးခြန္းထုတ္ပါသည္။

“ေဟ့ တို႔အိမ္မွာေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြမွာ လက္နက္ရွိသလား”

“မရွိပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သူတို႔က ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြဆိုေတာ့ တရား၀င္ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႔၀င္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ လက္နက္မရွိၾကပါဘူး”

ကြၽန္ေတာ္က အမွန္အတိုင္းေျပာလိုက္ပါသည္။ သည္ေတာ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ၏ စိတ္ထဲ ျဖစ္ေပၚခံစားမိပံုကို ေျပာပါသည္။

“ငါကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေသရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး။ ဘယ္သူကမွလည္း ငါ့ကို လုပ္ၾကံမယ္မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ကြာ အိမ္မွာရွိတဲ့ကေလးေတြ အတြက္ေတာ့ ငါစိုးရိမ္သလို ျဖစ္မိတယ္။ ဒီေတာ့ လိုလိုမယ္မယ္ေပါ့ကြာ။ သက္ဆိုင္ရာကို ဒီေန႔ပဲ မင္းကိုယ္တိုင္သြားၿပီး ငါကခိုင္းတယ္လုိ႔ေျပာ။ သင့္ေတာ္မယ့္ လက္နက္ နည္းနည္းပါးပါး ထုတ္ယူၿပီး အိမ္က ရဲေဘာ္ေတြကို ေပးထားလိုက္ ဒါပဲ”

ဤသို႔အမိန္႔ေပးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သက္ဆိုင္ရာႏွင့္ ဆက္သြယ္ အစီအစဥ္လုပ္ၿပီး ေတာ္မီဂန္းတစ္လက္၊ စတင္းဂန္းတစ္လက္၊ ေျခာက္လံုးျပဴး ႏွစ္လက္တို႔ကို က်ည္ဆံမ်ားႏွင့္တကြ ထုတ္ယူကာ တာ၀ါလိန္းလမ္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္တြင္ ေန ေသာ ရဲေဘာ္မ်ားအား ေပးထားလိုက္ပါသည္။

ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈႀကီး ျဖစ္ပြားခဲ့သည္မွာ ၁၉၄၇-ခုနစ္၊ ဇူလိုင္လ (၁၉)ရက္ စေနေန႔ ျဖစ္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္၀န္ႀကီးမ်ား (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေ၀းက်င္းပေနခိုက္ မသမာသူ လူသတ္သမားအဖြဲ႔က ၀င္ေရာက္လုပ္ၾကံ ပစ္ခတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။

အမွန္ေတာ့ ယင္း၀န္ႀကီးအစည္းအေ၀းသည္ ဇူလုိင္ (၁၉) ရက္ စေနေန႔တြင္ က်င္းပရန္ မဟုတ္ပဲ။ “ဇူလိုင္ (၁၆)ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔” တြင္ လုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။

ဤေနရာတြင္ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္ ၀န္ႀကီးမ်ား အစည္းအေ၀းအေၾကာင္း အနည္းငယ္ ရွင္းျပ ရန္လိုေပလိမ့္မည္။

၁၉၄၆-ခု၊ စက္တင္ဘာလ (၂၆) ရက္ေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အစိုးရအဖြဲ႔အာဏာ ကို လက္ခံရယူၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းကို အပတ္စဥ္ စေနေန႔ နံနက္ (၁၀) နာရီ က်င္းပေနက်ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ ဘုရင္ခံက တိုက္ရိုက္ခန္႔အပ္ထား ေသာ ၀န္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ေနရာ သူသည္လည္း အပတ္စဥ္ စေနေန႔တိုင္း က်င္းပေသာ ၀န္ႀကီး အဖြဲ႔အစည္းအေ၀းသို႔ တက္ရသည္။ သို႔ရာတြင္ ၁၉၄၇-ခုနစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔ သေဘာတူခ်ဳပ္ဆိုေသာ “ေအာင္ဆန္းအက္တလီ စာခ်ဳပ္” ကို ဂဠဳန္ဦးေစာႏွင့္ သခင္ဗစိန္တို႔ သေဘာမတူဘဲ ကန္႔ကြက္ ၾကသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ ဦးေစာႏွင့္ သခင္ဗစိန္ တို႔သည္ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္ ၀န္ႀကီးအျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္သြားၾကရသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ေနာက္ပိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဦးေဆာင္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔ အစည္း အေ၀းမ်ားသို႔ မတက္ၾကရေတာ့ေခ်။

ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံမွ ျပန္လာၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အပတ္စဥ္ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔ (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေ၀းကို စေနေန႔ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ဗုဒၶဟူးေန႔ က်င္းပရန္ ေျပာင္းေရႊ႕ သတ္မွတ္လုိက္သည္။

ယင္းအေၾကာင္းကို ဂဠဳန္ဦးေစာကမသိ။ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းသည္ စေနေန႔ (၁၀) နာရီက်င္းပၿမဲ က်င္းပေနသည္ဟု ထင္မွတ္ေနသည္။

၁၉၄၇-ခုနစ္၊ ဇူလိုင္လ၏ တတိယေျမာက္ အစည္းအေ၀းကို ဇူလိုင္ (၁၆) ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ က်င္းပရန္ သတ္မွတ္ထားၿပီး ျဖစ္ရုံမက အစည္းအေ၀းဖိတ္စာမ်ားကို ၀န္ႀကီး အသီးသီးထံသို႔ ျဖန္႔ေ၀ထားၿပီး ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ဇူလုိင္ (၁၆) ရက္၊ ဗုဒဟူးေန႔တြင္ တုိင္းျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္၏ ဆပ္ေကာ္မတီ တစ္ခုျဖစ္ေသာ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ ဥပေဒေရးဆြဲေရး ေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းက်င္းပ ရန္ ႀကိဳတင္ သတ္မွတ္ ထားၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ အစည္းအေ၀းႏွစ္ခုတိုက္ေနေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံ သတင္းပို႔တင္ျပေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က

“လႊတ္ေတာ္ေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းက အေရးႀကီးတယ္၊ လူႀကီးေတြလည္း ပါေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒီအစည္းအေ၀းကို ဒီတိုင္းပဲ ထား၊ ကက္ဘိနက္ အစည္းအေ၀း ကိုေတာ့ စေနေန႔ေျပာင္းလုပ္လိုက္၊ ၀န္ႀကီးေတြဆီကိုလည္း ဖိတ္စာအသစ္ရိုက္ၿပီး ေပးလိုက္”

ဟု အမိန္႔ေပးလိုက္ရာ “မေမ့ႏိုင္ေသာ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ေန႔” တြင္ အစိုးရအဖြဲ႔ အစည္း အေ၀း က်င္းပျဖစ္သြားကာ ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈႀကီးလည္း ျဖစ္ပြားခဲ့ရပါေတာ့သည္။

ဤသည္တို႔ကား ၁၉၄၇-ခုနစ္၊ ဇူလိုင္လဆန္းက အမွန္တကယ္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ား ျဖစ္ရာ ေန႔လယ္ပိုင္း ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည့္ေသာအခါ အလြန္၀မ္းနည္းယူၾကံဴးမရ ျဖစ္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကံၾကမၼာ၏ လွည့္စားမႈ သုိ႔မဟုတ္ အလွည့္အေျပာင္းမ်ားကို ေတြ႔ရ ပါသည္။

ပထမအခ်က္အေနျဖင့္ အကယ္၍သာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ၏ ရုံးခန္းေရွ႕မွ လက္နက္ကိုင္လံုျခံဳေရးတပ္စိတ္ကို ရုပ္သိမ္းရန္ အမိန္႔မေပးခဲ့လွ်င္။

ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ေန႔က်ေတာ့ လူသတ္သမားအဖြဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အား လုပ္ၾကံရန္လာေသာ အခါ လုံျခံဳေရးတပ္စိတ္ႏွင့္ တိုက္ပဲြျဖစ္ရုံသာရွိမည္။ လုပ္ၾကံမႈႀကီးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။

တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္လည္း လံုျခံဳေရးတပ္စိတ္က လူအင္အား၊ လက္နက္ အင္အား ပို ေကာင္းသျဖင့္ လူသတ္သမားအဖြဲ႔အား တစ္ေယာက္မက်န္ သုတ္သင္ေျခမႈန္းပစ္ႏိုင္မည္မွာ ေသခ်ာသည္။

အကယ္၍သာ တိုင္းျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲေရး ေကာ္မတီ က ဇူလိုင္ (၁၆) ရက္ေန႔တြင္ အစည္းအေ၀းက်င္းပရန္ ခ်ိန္းမထားခဲ့လွ်င္ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔ (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေ၀းကို ခါတိုင္းအပတ္စဥ္ က်င္းပေနက် ဗုဒၶဟူးေန႔ (ဇူလိုင္ ၁၆)တြင္ က်င္းပ ျဖစ္မည္။ ဗုဒၶဟူးေန႔တိုင္း က်င္းပေသာ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀း အေၾကာင္း မသိသူ ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ သူ၏ လူသတ္သမားအဖြဲ႔အား ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ စေနေန႔တြင္ လႊတ္မည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ၀န္ႀကီးအစည္းအေ၀းမရွိ၍ လုပ္ၾကံမႈႀကီးလည္း ျဖစ္ပြားမည္ မဟုတ္ေခ်။

အကယ္၍သာ လူသတ္သမားအဖြဲ႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အတြင္း၀န္ ရုံးတြင္ မလုပ္ၾကံပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ေနအိမ္ (ဗဟန္းတာ၀ါလိန္းလမ္း ယခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္တည္ရွိရာ)တြင္ လာေရာက္လုပ္ၾကံ ပါက သူတို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွိရာ အိမ္ေပၚထပ္သို႔ပင္ တက္ႏိုင္မည္မဟုတ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အမိန္႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လက္နက္တပ္ဆင္ေပးထားေသာ အိမ္ရွိ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ ျဖစ္မည္။ ယင္းသို႔ တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္ အိမ္မွ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ မ်ားသည္ ဘီဒီေအ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ဖက္စစ္ေတာ္လွန္ေရး တပ္သားရဲေဘာ္ မ်ားျဖစ္၍ လက္နက္ကိုင္တြယ္မႈ ကြၽမ္းက်င္သည့္ျပင္ တိုက္ပဲြအေတြ႔အၾကံဳလည္း ရွိေသာေၾကာင့္ လူသတ္အဖြဲ႔အား အလြယ္တကူပင္ တြန္းလွန္ တိုက္ခိုက္ပစ္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

သို႔ရာတြင္ လူသတ္အဖြဲ႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္သို႔မလာဘဲ လက္နက္ကုိင္ အေစာင့္မရွိ ေသာ အတြင္း၀န္ရုံးသို႔ သြားေရာက္လုပ္ၾကံခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း လုပ္ၾကံမႈႀကီး ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ရသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခမ်ာ ဖခင္တို႔၏ ႀကီးမားေသာ ေမတၱာအဟုန္ေၾကာင့္ လူမမယ္ရင္ေသြးငယ္ မ်ားအတြက္ စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္ကာ “လိုလိုမယ္မယ္ ေပါ့ကြာ”ဟုဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အား အိမ္မွ ရဲေဘာ္မ်ားအား လက္နက္ တပ္ဆင္ခိုင္းခဲ့သည္။ သူ႔ကိုယ္သူ အတြက္ေတာ့ လံုး၀မစိုးရိမ္ဘဲ “ငါက ေသရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ငါ့ကို လုပ္ၾကံမွာ မဟုတ္ပါဘူး”ဟု ေျပာခဲ့ရွာသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္က်ေတာ့ သူထင္သလို မျဖစ္ခဲ့။ သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ရင္ေသြးငယ္မ်ား ဘာမွမျဖစ္ပဲ သူကိုယ္တိုင္ကသာ (၁၉-၇-၄၇)ေန႔က မရႈမလွ “ေရတိမ္နစ္” က်ဆံုး ခဲ့ရရွာသည္။

ကံတရားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားအားလံုးကို ဒဏ္ခတ္သလို ပ်က္ရယ္ျပဳ လွည့္စားလိုက္ျခင္းေပလား။

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ဘုရား၏ အဆံုးအမအရ ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ရမည္ဟု ညႊန္ျပထားပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သို႔မွ မေမ့ႏိုင္ေသာ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔က ျဖစ္ရပ္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းသတိရမိတိုင္း

“သတၱ၀ါမွန္သမွ် ကံစီမံ ဖန္တီးရာသာ လုိက္နာ၊ နာခံေနၾကရသည္ပါတကား”

ဟူေသာ အဂုၤတၱရနိကယ္ အဘိဏွသုတ္ေတာ္လာ တရားသေဘာအတိုင္း ဆင္ျခင္ ႏွလံုးသြင္း၍ သံေ၀ဂဥာဏ္ပြားမ်ားၾကရန္သာ ရွိပါေတာ့သတည္း။

စတုိင္သစ္မဂၢဇင္း

(ဇူလိုင္လ၊ ၁၉၉၅)

Ref : http://bazanlin.wordpress.com/